شکی نیست که تحقق ایده نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی از مهمترین  روشهای تحقق عدالت اجتماعی است.

بیرون آمدن از تنگنای زجر دهنده مشکلات ناشی از اعمال مدلهای تقلیدی توسعه در سالهای اخیر که حاصل آن ایجاد فاصله طبقاتی ،گسترش فقر و به تبع آن روند شتابناک  آسیبهای اجتماعی و اخلاقی است؛مستلزم ایجاد نظام تامین اجتماعی پویا و جامع است.

حقیقت آن است که در سالهای اخیر تنها  به گسترش کمی بیمه ها و حمایتهای جبرانی بسنده شده است و بیمه ها از عمق و روز آمدی کافی برخوردار نیست و عملاً قشر گسترده ای از کسانی که تحت حمایتهای بیمه ای قرار دارند به دلیل نا کارآمدی این پوششها  گویی بیمه نیستند!!

در سالهای اخیر دولت با تشکیل وزارت و شورایعالی رفاه و تامین اجتماعی عملاً در ارتقای تشکیلاتی این بخش گام برداشته است و دولت آینده باید از این فرصت برای عملی کردن گفتمان عدالت که مطالبه حقیقی  مردم است بهترین استفاده را کند.

نا کارآمدی روند بیمه ای به خصوص بیمه های درمانی،غفلت ورزیدن از ایجاد سیستم اطلاعاتی پویا و به روز،فقر نرم افزاری در این حوزه، دولتی و غیر رقابتی بودن سیستم بیمه در ایران،نامشخص بودن اولویتها در حوزه تامین اجتماعی ،شفاف نبودن عملکرد اقتصادی بنگاههای تحت پوششش و  در نهایت تاخیر دولت در پرداخت بدهیهای خود به سازمان تامین اجتماعی تنها قسمتهایی از دلایل ناکارآمدی و بی حاصلی پوشش بیمه ای در کشور ماست.

کاندیداهای  انتخابات ریاست جمهوری در ایام اخیر با اتکا به عطش سیری ناپذیر ملت  برای کسب عدالت اجتماعی  دائماً از ایجاد نظام جامع رفاه وتامین اجتماعی سخن گفته اند ولی حقیقت این است که همه آنان در کلیات توقف کرده اند و از ارائه برنامه های خرد و جزئیات طرحهایشان برای تحقق این ایده مهم صرف نظر کرده اند.

به نظر می رسند یکی از مطالبات عمده مردم از رئیس جمهوری آینده  تحقق عدالت اجتماعی  است و نظام تامین اجتماعی  یکی از در دسترس ترین راهکارها برای رسیدن به آن آرمان است و کاندیداها ها باید در این حوزه ریز تر و شفاف تر وارد شوند.